De Limburgse Suzanne begint met de Romeinse Fabio een B&B in een oud country house in Toscane. Gasten kijken vaak met jaloerse ogen naar wat ze hier hebben opgebouwd. ‘Ik vind het belangrijk om te laten zien dat wij hier keihard voor geknokt hebben.’
‘Ik stond midden in Rome in een parfumerie toen de verkoopster ineens honderduit begon te vertellen over haar zoon. Hij was Engels aan het leren en ze vroeg zich af of ik geen zin had om brieven te schrijven met hem, zodat hij zijn Engels nog verder kon verbeteren. Dat leek me wel wat’, vertelt Suzanne Simons. Niet lang na die eerste brieven zoekt de Romeinse Fabio Firli Suzanne op, in Limburg. De vonk slaat over. ‘Daarna volgden nog veel meer bezoekjes. Op een gegeven moment werd het steeds duidelijker: iemand van ons moest een keuze gaan maken en emigreren. We besloten al snel dat ik dat was; ik had niet het idee dat Fabio ooit echt zou kunnen aarden in Nederland.’
Ik vertrek
Suzanne, die in Limburg werkzaam is als verpleegkundige, gaat aan de slag in dezelfde parfumwinkel als waar ze de moeder van Fabio een paar jaar daarvoor heeft ontmoet. Fabio is er logistiek manager. ‘We werkten midden in Rome en hadden een huisje in het nabijgelegen Tivoli. Ik had het over het algemeen best naar mijn zin, maar ik miste Nederland ook. Italianen zijn geweldige mensen maar ze hebben een heel andere attitude dan ik gewend was. En zeker omdat ik de taal nog niet zo vloeiend sprak, voelde ik me niet altijd op mijn gemak.
Het gejaagde, Romeinse stadsleven begon me ook met de dag meer tegen te staan; na afloop van een werkdag in de winkel voelde ik me futloos en leeggezogen. Toen we ons eerste kind kregen werd bij Fabio de drang naar het leven in een groene en rustige omgeving ook steeds sterker’, legt Suzanne uit. Het is een kwestie van tijd voor ze het drukke stadsleven vaarwel zeggen en op zoek gaan naar een groot buitenhuis, waarin ze ook een B&B kunnen starten. ‘Het eerste huis in Toscane dat we bekeken is het uiteindelijk geworden; het was eigenlijk al verkocht aan iemand anders die er last minute vanaf zag omdat hij het toch te veel werk vond.’
Keihard werken in Toscane
‘Vanaf het eerste moment hier voelde het goed. De ligging is prachtig, het uitzicht spectaculair en rustgevend. Maar: veel werk was het zeker. Sinds de jaren zeventig had er niemand meer in het huis gewoond. Het dak was ingestort en er was geen hoekje waaraan niets gedaan hoefde te worden’, zegt Suzanne. Inmiddels is het veertien jaar geleden dat ze de ruïne kochten. ‘We zijn drie jaar fulltime bezig geweest met restaureren. In 2009 was B&B Follonico en onze woonruimte klaar, maar was ook al ons geld op. We moesten ons eigen meubilair in de gastenverblijven zetten. Het was in die eerste periode heel erg zwaar, Fabio schoof geld tussen de rekeningen heen en weer om de bank het idee te geven dat we inkomsten hadden.’
Het leven in een B&B
‘En hoewel de B&B de eerste jaren steeds beter gaat lopen, herinnert Suzanne haar gasten, als ze met jaloerse ogen kijken naar wat ze hier hebben opgebouwd, vaak aan de moeilijke start die zij en Fabio hebben gehad. Ook samen. ‘Er zijn zeker momenten geweest dat we uit elkaar wilden. We zijn geneigd, met name door social media, alleen maar te kijken naar het perfecte plaatje. Ik vind het belangrijk om te laten zien dat wij hier keihard voor geknokt hebben.’ En nog altijd, benadrukt ze, is het leven op het land en het runnen van een B&B veel méér dan samen met een grasspriet tussen je tanden middagdutjes doen onder een pergola.’
Groener beleid in de B&B
‘We zijn hier dag en nacht bezig. Om zes uur in de ochtend begin ik met het voeden van onze kippen, paarden en ganzen; of het nu hagelt of 41 graden is. Daarna verzorg ik de tuin en voor ik naar bed ga voed ik weer alle dieren. Daardoor heb ik, veel meer dan ik ooit had kunnen vermoeden toen ik nog in Limburg of Rome woonde, een groot verantwoordelijkheidsgevoel voor de natuur gekregen. Wij zien de gevolgen van de klimaatverandering recht onder onze ogen vorm krijgen. Sommige zomers zijn zo heet dat de vijver droog staat en al onze vissen sterven; of de schapen komen vast te zitten in de opgedroogde klei op de bodem.
In de herfst hebben we soms geen oogst omdat de bomen hun vruchten vroegtijdig laten vallen om zichzelf te beschermen tegen de hitte’, legt Suzanne uit. ‘Ook vriezen er, als de lente zich ongebruikelijk vroeg aandient en daarna ineens wordt opgevolgd door Siberische kou, regelmatig kersen dood. Uit respect voor wat ons hier omringt, zijn we in de loop der jaren een steeds groener beleid gaan voeren binnen onze B&B.’
Je leest meer over de B&B van de Limburgse Suzanne en Romeinse Fabio in de nieuwe editie van De Smaak van Italië
