In mijn zoektocht naar kluppers met een bijzonder verhaal kom ik van alles tegen: mooi, gek, verdrietig, inspirerend, avontuurlijk: écht van alles. Meestal interview ik de kluppers: ik ga langs of we hebben een videocall. Het volgende verhaal kreeg ik echter opgestuurd. Het raakte mij en daarom deel ik het graag met de Klup community. Wie weet herken je jezelf in een soortgelijke situatie of “blijft het hangen” op een bepaalde manier. Lees hieronder het verhaal van Veronica (pseudoniem).
Een klein Klupje
Ik kende JFM door een clubje voor alleengaanden.
Een klein Klupje.
Op mijn verjaardag liet hij s’ middags een bosje rode rozen bezorgen.
Ik woonde toen nog thuis.
Mijn moeder zei: “nodig hem uit voor vanavond.”
We gingen een keer naar de film, James Bond.
En toen was het aan.
Hij was galant, hield het autoportier voor me open en pakte mijn jas aan.
We gingen samenwonen; ik woonde inmiddels op een flatje.
Hij nam mee: zijn kleding en een bandrecorder.
Mijn flat was helemaal ingericht.
We kochten een eengezinswoning.
We trouwden.
Hij had alles tot in de puntjes geregeld.
Hij was dertig jaar, ik negenentwintig jaar.
Een tweeling
De eerste barst kwam toen na vijf maanden zwangerschap bleek dat ik een tweeling verwachtte.
Terug in de auto na het gesprek met de gynaecoloog zaten we in de auto.
Hij zei: “nu begin ik het pas echt leuk te vinden.”
Ik dacht: “vond je het eerst dan niet leuk?”
Toen volgde er een periode van hard werken.
We hadden een gezamenlijk doel.
Onze tweeling, onze dochters.
Zij werden vijf weken te vroeg geboren.
Couveuse.
Hij verschoonde luiers, gaf het flesje.
Kreeg alle eer.
Hij hielp mee met de verzorging tot de kinderen vier jaar werden.
Daarna werd hij een week-end vader.
Zette de racebaan op.
Speelde uren met ze.
Ik hing er een beetje bij.
Werk en het huishouden
Hij werkte full-time. Carrière.
Ik werkte part-time.
Deed het huishouden en de kinderen.
Hij deed op zaterdag de boodschappen.
Waste zijn auto, niet de mijne..
Zat s ‘avonds achter de computer.
Toen begon hij met een nieuwe hobby.
Modellen fotografie.
Meiden van 17,18 jaar.
Reportages.
Meiden blij, hij blij.
Ik smeekte hem daarmee te stoppen.
Hij ging door.
s’ Avonds foto’s bewerken.
Zo ging het jarenlang door
Hij leefde zijn eigen leven.
Ik ook, maar werd steeds somberder.
Waarom bleef ik?
Waarom ging ik niet weg?
Was kleuterleidster, had het verdriet in de ogen van de kinderen gezien als papa en mama gingen scheiden.
En financiële zekerheid.
Af en toe was hij lief.
Beloofde me op moederdag dat we voor een derde kind zouden gaan.
Is er nooit van gekomen.
Hij raakte me met geen vinger meer aan.
Na 26 jaar barstte de bom.
Dochters waren het huis uit.
Er was niets meer dat ons bond.
Vechtscheiding.
Hij had €200.000 schuld.
Ik moest de helft mee betalen.
Waren in gemeenschap van goederen getrouwd.
De scheiding is door mijn oudste broer afgehandeld.
Ik kon hem niet meer zien.
Was met een koffer met kleding gevlucht
Veronica tien jaar later
Het is nu tien jaar geleden.
Heb een trauma.
Drie jaar later ontmoette ik de liefde van mijn leven.
Ik verhuisde naar Purmerend.
Helaas, na tien maanden overleed hij aan uitgezaaide prostaat kanker.
Ik donderde in een gat.
Dat duurde ruim vijf jaar.
Met professionele hulp krabbelde ik weer op.
Toen werd ik lid van Klup.
Ging weer genieten van het leven.
Dus Klup: bedankt.
Heb jij ook een verhaal voor Klupstories?
Dit was het verhaal van Veronica. En zo zijn er nog veel meer bijzondere verhalen te vertellen. Wil je jouw verhaal graag delen in #Klupstories? Stuur dan een mail naar michelle@kluppen.
