Clementine, we krijgen veel vragen vanuit de community over hoe het met je gaat.
“Het gaat zachtjes aan beter, laat ik het zo zeggen. Ik heb het ongeluk overleefd, Joost niet. Ik vind dat wel moeilijk.”
Dat kan ik mij heel goed voorstellen. Enorm heftig wat er is gebeurd.
“Klopt. Ik heb het ongeluk zelf eigenlijk niet ervaren want ik heb het niet meegekregen. Ik was meteen bewusteloos. En toen ik wakker werd zat er iemand naast me die tegen me aan het kletsen was. Ik weet verder niet meer hoe ik van de boot af ben gekomen. Alleen van horen zeggen. Ik heb gehoord dat de giek van de mast af is geschoten tijdens een gijp en die heeft me op mijn hoofd geraakt.”
Vreselijk. En hoe gaat het met jou, zowel fysiek als mentaal?
“Ik heb een hersenkneuzing en dat heeft tijd nodig. Ik kijk naar de stapjes die ik vooruit maak. Er is genoeg wat ik nog niet kan, maar ik probeer me te focussen op de dingen die ik wel weer kan doen. Ik moet veel rust pakken. Ik was laatst een midweek weg met kluppers opnieuw naar Terschelling. Mentaal was dat wel weer even zwaar, omdat het Terschelling was en daar ook het ongeluk is gebeurd. Toen we op Terschelling aankwamen had ik het wel even moeilijk. De midweek zelf kostte me energie maar ik kreeg er ook weer enorm veel energie voor terug. En ik vertelde ook tegen mensen wat er was gebeurd zodat ze het bijvoorbeeld niet gek vonden als ik me even terug wilde trekken omdat het “teveel” werd.”
Fijn dat je er zo open over kunt praten. Hoe is het contact met de andere kluppers die op de boot aanwezig waren?
“Eigenlijk heel fijn. Het kwam bij ons allemaal wel even binnen toen er een paar weken geleden weer een ongeluk was waarbij een jong meisje is overleden. Dat komt wel aan. We hebben meteen weer contact met elkaar gezocht. Ook in de weken na mijn eigen ongeluk heb ik veel mensen aan de telefoon gehad en 3 weken erna hebben we elkaar allemaal weer gezien. Dat was heel fijn en doet me goed. Praten helpt. Het is een behoorlijk trauma wat je met elkaar hebt meegemaakt.”
Dat is fijn om te horen. En hoe beïnvloedt het ongeluk jouw dagelijks leven?
“Ik vind het wel lastig. Ik werk al 4 maanden niet en er wordt gezegd dat het nog 3-6 maanden kan duren. Dat is natuurlijk niet het belangrijkste, maar dat geeft voor mij wel aan dat ik er nog lang niet ben. Ik ga er wel op uit maar het is minimaal. Daarom deed die midweek weg en bijvoorbeeld Klup borrels me enorm goed. Iedereen vraagt ook altijd wel hoe het met me gaat en er wordt rekening met me gehouden.”
Kleine stapjes dus, maar gelukkig wel hoop voor de toekomst als het telkens iets beter gaat.
“Ja, als je kijkt naar wat ik in het begin kon, toen kon ik echt niks. Nu rij ik weer en fiets ik weer. En ik praat er veel over. Dat helpt maar kost ook energie. Maar ik ben er nog. Ik vind het vreselijk wat er met Joost gebeurd is. Juist door Joost heb ik mijn fototoestel weer onder het stof vandaan gehaald (stond namelijk wat over op zijn profiel) en ben weer gaan fotograferen. Ik ben nu met een fotoboek bezig, als Memorial aan Joost en voor mijn verwerking. Ik ben me na het ongeluk opeens meer bewust van mijn sterfelijkheid. Dus als ik weer helemaal beter ben dan ga ik er weer helemaal voor. De reacties vanuit Klup vond ik hartverwarmend (en nog steeds.) Daar heb ik veel steun uit gehaald.”
Jouw verhaal delen in #Klupstories
Dank voor jouw openheid Clementine. Ik denk dat veel kluppers graag willen weten hoe het met jou gaat dus bedankt dat je jouw verhaal wilde delen.
Wil je jouw verhaal graag delen in #Klupstories? Stuur dan een mail naar michelle@kluppen.nl
