Hoe Klup Wim hielp na het verlies van zijn vrouw

“Je hebt het gewoon nodig. Mensen kunnen niet buiten het sociale contact,” zegt Wim (75) terwijl hij vertelt over de periode na het overlijden van zijn vrouw. Een periode waarin alles wat vertrouwd was, plotseling wegviel. Maar ook een periode waarin hij ontdekte dat kleine stapjes vooruit soms de grootste zijn.

Een vakantie die anders eindigde

Het was anderhalf jaar geleden. Wim en zijn vrouw waren op vakantie in Italië – een reis waar ze al lang naar hadden uitgekeken. Tien dagen lang genoten ze van het mooie weer en de ontspannen sfeer. Zijn vrouw was al langer ziek, maar ze hadden besloten toch te gaan. “Zij heeft gezegd van: dat gaat wel goed komen, we gaan het in ieder geval doen.”

De vakantie verliep perfect, tot de terugweg. In Heidelberg ging het mis. Wat begon als een acute longontsteking, eindigde met een overlijden dat als een bom insloeg. “Het komt als een bom bij heldere hemel,” vertelt Wim. “Overlijden is altijd heftig, of het er nou al aan zat te komen of niet.”

Alleen in een groot huis

Terug in Nederland stond Wim voor een nieuwe werkelijkheid. Alleen in het grote huis waar hij 25 jaar lang samen met zijn vrouw had gewoond. Een huis vol herinneringen aan een leven waarin ze werkelijk alles samen deden. “Ik geloof dat ik in mijn leven nog nooit drie dagen achter elkaar weggeweest ben zonder haar.”

Gelukkig was er steun van de kinderen – vier getrouwde kinderen die hem hielpen met praktische zaken. Zijn zoon regelde de begrafenis en neemt nog steeds de financiële zorgen uit handen. “Ik leef eigenlijk nu in een hotel,” lacht Wim. Maar ondanks deze liefdevolle zorg, bleef er een grote leegte.

“Je hebt geen verleden meer en je hebt ook geen toekomst meer. Je zit er overal tussenin. Je leeft al even van de dag op de dag.” De dagen volgen elkaar op, elke dag even leeg als de vorige. “Langer dan een week kijk ik niet vooruit.”

Een uitgestoken hand

De weg terug naar het leven begon bij een rouwverwerkingsgroep. Daar ontmoette Wim Erna, een onderwijzeres die hem vertelde over Klup. “Erna zat in een rouwverwerkingsgroep bij mij en die was lid geworden van Klup. Toen heeft ze mij gevraagd van: heb jij ook zin om eens een keer mee te lopen?”

Het was een kleine stap, maar wel een belangrijke. “Je kunt heel makkelijk lid worden want je kunt het allemaal uitproberen,” herinnert Wim zich zijn gedachten van toen. Die eerste drempel, die voelde lager dan verwacht.

Wandelen als medicijn

Zijn eerste Klup-activiteit was een wandeling – en meteen voelde hij dat dit iets bijzonders was. “Dat was gewoon goed,” zegt hij eenvoudig. Later volgde een wandeling rond de Dobbeplas bij Delft, met zeventien mensen. “Dat was voor mij helemaal nieuw.”

Wat Wim direct opviel, was hoe makkelijk het contact tijdens het wandelen ontstond. “Je krijgt veel makkelijker contact als je een-op-een gesprek hebt terwijl je loopt. Dan schuif je gewoon naar achteren en dan kom je bij iemand anders weer in contact. Zo schuif je van de een naar de ander.”

Voor iemand die van zichzelf zegt niet de eerste te zijn die vooraan staat in een vreemde groep, was dit een openbaring. “Het is drempelverlagend. Je praat gewoon over van alles en nog wat, het maakt niet uit wat.”

Meer dan alleen wandelen

Na twee activiteiten weet Wim al zeker: dit is goed voor hem. “Voor de contacten,” legt hij uit, “want anders blijf je veel te veel binnen hangen en dat is niet goed. Want je kunt niet zonder menselijk contact. Dan ga je je afsluiten en dan kom je in een neerwaartse spiraal terecht.”

Hij heeft plannen om ook eens mee te gaan eten met een groep, en houdt de activiteiten van andere organisatoren in de gaten. “Ik krijg het steeds drukker.”

De kracht van herkenning

Wat Klup zo waardevol maakt voor Wim, is de makkelijke manier waarop contact ontstaat. “Je moet je gewoon maar een beetje overgeven aan de groep en dan kijk je wel wat er is en met wie je contact hebt. Daar moet je een beetje voor openstaan, een heel klein beetje, maar als je het eenmaal hebt dan gaat het eigenlijk vanzelf.”

Zijn familie is trots op deze stap. “Mijn familie vindt het al helemaal geweldig dat ik voor mezelf besloten heb dat ik deze stap heb genomen. Daar ben ik ook best wel trots op, dat ik dat gedaan heb.“

Een boodschap van hoop

Voor anderen in een vergelijkbare situatie heeft Wim een duidelijke boodschap: “Blijf daar niet mee thuis zitten. Sluit je aan bij een groep die aan rouwverwerking doet, want dat is heel belangrijk.” Hij spreekt uit ervaring – zelf is hij vrijwilliger geworden bij de stichting Steun bij Rouw.

“Als je het meemaakt, niets blijft meer hetzelfde en het wordt nooit meer hetzelfde als vroeger. Dat ligt achter je, dat is in één klap geschiedenis geworden. Maar je kunt er wat aan doen, je kan er íets mee doen.”

Kleine stapjes, grote vooruitgang

Wim is eerlijk over zijn proces: “Het gaat met hele kleine stapjes hoor. Denk nou niet dat we ineens een sprong voorwaarts doen. Je merkt ook dat je ondanks dat, ook wel weer terugvalt soms. Maar dan krabbel je wel weer sneller overeind.”

Die kleine stapjes hebben hem van een man die alleen in een groot huis zat, gebracht naar iemand die weer vooruit kijkt. Die plannen maakt voor wandelingen, die contact zoekt met mede-kluppers, die zijn hart weer openstelt voor nieuwe ervaringen.

“Je moet zelf willen én doen,” zegt hij. “Dat is met alles zo.”.

Een nieuw hoofdstuk

Wim leeft van dag tot dag, maar die dagen hebben weer kleur gekregen.

Klup heeft hem geen nieuw leven gegeven – dat had hij zelf al. Maar het platform heeft hem wél de weg gewezen naar mensen die begrijpen dat het leven soms opnieuw moet worden uitgevonden. Stap voor stap. Wandeling na wandeling.

“Het gaat komen,” zegt hij met een glimlach in zijn stem. “We gaan het zien.”

was anderhalf jaar geleden. Wim en zijn vrouw waren op vakantie in Italië – een reis waar ze al lang naar hadden uitgekeken. Tien dagen lang genoten ze van het mooie weer en de ontspannen sfeer. Zijn vrouw was al langer ziek, maar ze hadden besloten toch te gaan. “Zij heeft gezegd van: dat gaat wel goed komen, we gaan het in ieder geval doen.”

De vakantie verliep perfect, tot de terugweg. In Heidelberg ging het mis. Wat begon als een acute longontsteking, eindigde met een overlijden dat als een bom insloeg. “Het komt als een bom bij heldere hemel,” vertelt Wim. “Overlijden is altijd heftig, of het er nou al aan zat te komen of niet.”

Wil je net als Wim genieten van een sociaal en actief leven? Check snel de klup-app!