Blog

Je profiel wijzigen

We willen graag een aantal zaken uitlichten:

• Wij vinden het van groot belang dat de corona maatregelen (zoals beschreven op de site van de Rijksoverheid) worden nageleefd binnen de Klup community. Wij verwachten dan ook dat ieder hierin zijn eigen verantwoordelijkheid neemt en dit, hoe moeilijk ook, nog steeds heel serieus neemt! 
• Voor activiteiten die onder onze naam worden georganiseerd nemen wij vanzelfsprekend zelf de volle verantwoordelijkheid!
• Zie je iets wat niet past bij de huidige past bij de huidige maatregelen, laat het ons dan vooral weten en ga niet zelf de discussie aan door te reageren onder de desbetreffende activiteit. Dit draagt niet bij aan de sfeer binnen de community en lost vaak ook niks op! Wij nemen, mocht dat nodig zijn, contact op met de organisator. 

Online activiteiten

Wist je dat we sinds kort een nieuwe functionaliteit aan de app hebben toegevoegd? Namelijk de optie om een online activiteit toe te voegen! Hieronder geef ik drie tips voor een toffe online activiteit. 

1.  De Vrienden van Amstel Live

2. Online exposities 

3. Escape Room

Als er kinderen zijn, zal het slechte nieuws over de dood van je ex waarschijnlijk via de kinderen komen. Zijn er geen kinderen, dan lees je het misschien onverwacht in de krant, of hoor je het van een gezamenlijke vriend. Er gaat sowieso een steek door je hart. Ook al is jullie relatie verbroken, je hebt ook mooie tijden met elkaar meegemaakt. En die ruzies, die jullie hebben gehad, waren misschien achteraf niet nodig geweest. Je had het op een andere manier kunnen oplossen. Dat heb je ook regelmatig gedacht, maar je bent er nooit toe gekomen om het uit te spreken naar je ex toe. En nu is het te laat… Dit is zomaar voorbeeld van een hersenspinsel dat je zou kunnen hebben als je hoort dat je ex is overleden. Het verdriet om het overlijden van je ex is vaak een stil verdriet. Waarom ben je nou zo verdrietig? Jullie zijn toch uit elkaar. Je hebt toch een andere partner? De omgeving vindt het onbegrijpelijk dat je rouwt. Je voelt je alleen met je verdriet. Op je kinderen wil je niet steunen. Voor hen is het nog veel erger. Zij hebben hun vader of moeder verloren. Jij moet er zijn voor hen, en niet laten blijken dat je ook verdrietig bent omdat hun andere ouder is overleden.

Het verdriet om een ex wordt meestal niet erkend. Misschien vind je het zelf ook wel vreemd van dat je ‘ineens’ zo verdrietig bent om zijn of haar dood. Stiekem ben je bang dat het tonen van dit verdriet gelijk staat aan het erkennen dat je niet (genoeg) van je huidige partner houdt. Maar het overlijden van je ex-partner, de andere ouder van je kinderen, is een droevig moment. Rouw is de achterzijde van liefde. En inderdaad: je hebt gerouwd toen je relatie werd verbroken. Je hebt gerouwd omdat jullie samen geen toekomst meer hadden. Nu mag je zeker wel rouwen omdat diegene, met wie je een aantal jaren het leven hebt gedeeld, met wie misschien samen kinderen hebt, is overleden.

“Mijn ex en ik waren al jaren uit elkaar en de verstandhouding na descheiding was ronduit slecht. We zijn ruim achttien jaar getrouwd geweest. Hij was chronisch depressief, leed aan een narcistische persoonlijkheidsstoornis en uiteindelijk heb ik, na een worsteling en een schuldgevoel van jaren, voor mezelf gekozen. Ik vond al best snel een nieuwe liefde, maar mijn ex is nooit over onze scheiding heen gekomen. Hij verhuisde naar het buitenland, leefde daar als kluizenaar, at slecht, dronk veel te veel en rookte twee pakjes per dag. Jarenlang heeft hij mij, mijn nieuwe partner en mijn vrienden telefonisch gestalkt. Voor mijn dochters brak na onze scheiding de hel los. Een week voor zijn overlijden belde hij mij midden in de nacht en zei dat hij altijd van mij gehouden had. Daarna ging het ineens bergafwaarts. Zijn lichaam én geest waren op. Hij stierf in een ziekenhuisbed in een vreemde stad in de armen van mijn dochters. De volgende dag al werd hij gecremeerd. De meisjes plaatsten samen met de broers van mijn ex een rouwadvertentie in de krant. Ik stond daar niet bij. Het deed me meer pijn dan ik ooit had verwacht. Ik kende deze man natuurlijk het best van allemaal, maar ik durfde het niet te zeggen. Ik heb dit verdriet stilletjes verwerkt, soms met en voorzichtig traantje tussen mijn wimpers als ik weer eens een van onze favoriete nummers op de radio hoorde. Het is achteraf heel jammer dat er nooit sprake is geweest van dat ik naar de crematie zou komen. Dat is natuurlijk een moment dat nooit meer terugkomt. Het troost me dat hij een week voor zijn overlijden nog heeft gezegd dat hij altijd van mij heeft gehouden. Dat plaats ik nu in een ander perspectief en is voor mij meer waard dan mijn fysieke aanwezigheid bij de crematie. Ik rouw na vijf jaar nog wel eens om wat definitief voorbij is en ik weet dat ik ooit uit liefde met hem ben getrouwd en dankzij hem twee prachtige dochters heb van wie ik zielsveel houd.”

”Ik ben 31 jaar getrouwd geweest met Hugo, hij was in zijn goede jaren een succesvolle restaurateur. We kregen twee prachtige kinderen. Negen jaar geleden heeft Hugo een zelfmoordpoging ondernomen. Ik heb hem toen gevonden. Om de een of andere reden is die poging mislukt. Deze gebeurtenis maakte ons toch al niet erg stabiele huwelijk nog verder aan het wankelen. Ik eiste dat Hugo zich liet opnemen in een afkickkliniek. Hij was alcohol en gokverslaafd. Respect voor hem had ik eigenlijk al lang niet meer. Hij liet mij opdraaien voor alle shit en schulden. Zakelijk ging het in sneltreinvaart bergafwaarts en ik moest de kar alleen trekken. Dit heb ik, vraag me niet hoe, nog een paar jaar volgehouden. In 2014 verloor ik twee dierbare vriendinnen aan kanker en in 2015 overleed mijn vader. Beide kinderen waren inmiddels het huis uit. Dit alles heeft ertoe geleid dat ik in oktober 2015 definitief van Hugo gescheiden ben. Hij is het huis uitgegaan, heeft nog een jaar een vriendin gehad, maar kreeg in 2017 kanker. Het ging steeds slechter met hem. Gek genoeg werd onze relatie eigenlijk alleen maar beter, we zagen elkaar regelmatig en ik zorgde nog steeds een beetje voor hem. Eenmaal genezen van kanker, maar met nog steeds een slechte gezondheid, heeft hij de laatste zeven maanden voor zijn dood heel erg genoten van zijn nieuwe appartement. Hij was apetrots op onze kinderen, had een heel goed contact met ze, maar Hugo was qua gezondheid een grote zorg voor hun en voor ons allemaal. Op een gegeven moment kreeg ik een telefoontje dat Hugo zwaar gevallen was en ik er onmiddellijk naartoe moest. Enkele dagen later is hij in het ziekenhuis overleden op 68-jarige leeftijd. Het was voor mij enerzijds een opluchting, anderzijds was ik ook erg verdrietig om het verlies van wat ooit je grote liefde was. En natuurlijk om het verdriet van de kinderen. Gelukkig ben ik in de periode na zijn overleden overal bij betrokken. Mijn naam (en die van mijn nieuwe partner) stond vermeld – onder de naam van de kinderen – op de rouwkaart. Ons huis was het ontvangsthuis voor alle kaarten en bloemen. Ik was ook overal bij: bij de crematie, bij de herdenkingsbijeenkomst, dat vond ik fijn, erkend te zijn. En toch voelt het ook een beetje vreemd, je bent en blijft de ex. Nog steeds droom ik veel over mijn huwelijk met Hugo. Ik ben kwaad op hem, maar ik vind hem ook heel zielig. Soms huilen we om de verhalen en soms lachen we. Tot op de dag van vandaag los ik schulden af die hij veroorzaakt heeft en daar haat ik hem om. Ook al is hij dood, ik kom nog steeds niet los van hem. Ik ben nu nog de enige ouder en die wel gezond moet blijven en heel erg oud moet worden en dat vind ik een grote verantwoordelijkheid.”

Wat zou ons dan kunnen helpen om beter na te denken over geld voor later?

“We denken al snel: later komt het wel goed.”

Hoe houden we het vol om bewustere keuzes te maken als het gaat om geld voor later?